Müfrəd

Ata yox, ana yox, öz yox

Ocağımı qalamağa köz yox

Tanrım sükutdur, tanrım dilsiz

Bunu təsəlli etməyə bir söz yox

Həvəssizliyim danışır

At kimsəsizliyin daşın

Bunu kimsə bilməyir? Danış

İyirmi dörddür səssizliyin yaşı

Eşq maraqla gəlir, maraqla gedir

Çıraqla soraqla məni

Zülfü alandan dodaqdan dəmi

Yarımın ətridir vərəqlə gəzir

Bu cavanlığımı utandırdı vaxt

Fani olduğumu qanmırdı taxt

Yandırdı qul, yandırdı şah

Yandırdı günəş, yandırdı mah

Həyatı sözünlə başlat, sözünlə qurtar

Nifrətin pərdəsi gözümü tutar

Sözümü önümdə düta

Eşqi gözümlə axtarıb sözümlə tutam

Düşmən mərid

Acılarımız həmişə olubdur mədid

30 ildi dünya görmürmü

Biz tərəfdə olur körpələr şəhid?

İndi başqa şəhərdəsiniz

İndi yatacaqsız rahat

İndi faydası olarmı?

Yuxuların gəlsə hüzuruna qonaq

Yaşamaq haqqımı hər kəsin?!

Ata var qızı üçün ayazda ölür

Nə son dəfə eşitdin qızın səsin

Nə son dəfə deyə bildin "qızım" sözün

Şərəflə danışsa deşikdə qalan

Tarix dərsində beş il də qalar

Ana oğluyla keşikdə qalar

Valideynsiz uşaq ev-eşikdə qalar?

Göz yaşın axdıqca

İşğal eylədikcə üzünün kənarların

Artıq evimizin sahibidir

Bir vaxtdı evimizin qonaqları

Öldürülüb qadın-uşaqlı

Axı ölən hər bir qadın uşaqdır

O düşünürdü qayıda bilər uşaqlığa

Amma qisas hissi öldürüb uşaqlığın

Torpağınız bilinmir

Və daşıya bilmir erməni hüviyyət yükün

Bu qələbə bizimdir, şəhidlər qanıyla

Suvarıb hürriyyət kökün